Wim is er niet meer.

Niet meer samen fietsen en praten over onze gezamenlijk herinneringen. Wim en ik hebben nagenoeg altijd bij elkaar in de buurt gewoond. Nadat Wim door het overlijden van zijn vrouw Reinie alleen kwam te staan is onze vriendschap gegroeid. Wim wist dat ik weleens buurtactiviteiten organiseerde en dat vond hij ook wel leuk. Vanaf dat moment zijn we veel met elkaar opgetrokken en organiseerden het ene kinderfeestje na het het andere. Hierbij kregen we veel hulp uit de buurt. Wim vond het altijd prachtig als hij pannenkoeken of poffertjes voor de kinderen kon bakken, vooral als ze met een gevuld bordje al etend weer achter in de rij aansluiten.

 Deze activiteiten vonden meestal plaats in de speeltuin achter het Schubertplein. Hierbij werden we geholpen door de beheerders van de speeltuin. Wij zorgden er altijd voor dat het de kinderen aan niets ontbrak, ze konden altijd gratis eten en drinken, dit was ook onze doelstelling, hierbij werden we ondersteund door de gemeente Apeldoorn en de plaatselijke ondernemers van het Schubertplein die altijd royaal doneerden. Hierdoor werden geen kinderen uitgesloten. Na afloop kregen we nog wel eens een paar tientjes in de hand gedrukt om met de vrijwilligers een drankje te doen in een lokale kroeg om terug te kijken op een leuke dag

Naast de speeltuin organiseerden we ook feestelijkheden in het Zuiderpark en Buurthuis Maasstraat. Tijdens NL Doet en Burendag hebben we jaarlijks het Zuiderpark grondig opgeruimd. Een tent in het park met soep, broodjes en koffie kregen we altijd veel helpende handjes. Vanuit het Buurthuis Maasstraat hebben we het kindervakantiespel georganiseerd, een week lang met kinderen optrekken en elke dag andere activiteiten organiseren. Ook was Wim ondanks dat hij nog werkte altijd aanwezig omdat die het zo prachtig vond allemaal. Vrije dagen genoeg zei die altijd. Ook regelden Wim en ik het opknappen van tuintjes bij de buren die dit zelf niet aankonden. Hulp konden we hiervoor voldoende krijgen. Door onze goede contacten bij de gemeente en de ondernemers op het Schubertplein was er altijd wel iets te regelen, zo liggen er bij een buurman de tegels die uit het trottoir van de winkels bij het Schubertplein kwamen omdat die vervangen moesten worden. En nog veel meer van dit soort activiteiten. Ook hebben we jarenlang Burendag en Straatspeeldag georganiseerd bij ons in de straat. Hierbij waren altijd zo’n 80 tot 100 kinderen betrokken, het leuke is dat de kinderen je nog steeds begroeten ook al zijn ze nu 18-20 jaar en steevast roepen 

 “Hoi Opa’s”

En dat deed ons goed. Veel van onze activiteiten zijn terug te vinden op het You Tube kanaal /alex schiphorst/

Het mooiste met Wim was de reis die we hebben ondernomen naar Roemenië.

Door een reunie in 2015 van oud buurtgenoten van de Componistenbuurt is er bij de deelnemers hiervan het idee ontstaan om een actie te organiseren voor een vroeger buurmeisje die op dat moment voor straatkinderen zorgde in Roemenië. Ellen van de Meer woonde vroeger dus ook in onze buurt en is op latere leeftijd naar Roemenië vertrokken om zich daar te gaan bezighouden met straatkinderen. De overleden vrouw van Wim was een vriendin van Ellen voordat Ellen naar Roemenië vertrok. Zoals gezegd is er tijdens die reünie het idee ontstaan om Ellen te gaan helpen. Het begon met het inzamelen van geld, er werden spontaan acties opgezet in Zuid. Naast geld kwamen er ineens ook veel kinderkleren en knuffels die wij tijdelijk in een garagebox opgeslagen hebben.

Dan komt de vraag hoe krijg je dit in Roemenië?

Ach zei Wim dan huren we toch gewoon een grote camper en brengen we dat samen daar even heen. Oh zei ik, hoe ver is dat dan? Een blik op Google Maps leerde ons dat het maar 2400 km van ons vertrouwde Zuid afligt, doel was het opvanghuis Casa Sami in Constanta wat aan de Zwarte zee ligt.

Na wat mitsen en maren kwamen we er samen snel uit, de huur van de camper namen we voor eigen rekening omdat we er gelijktijdig een vakantietripje van maakten.

Maar ja, ik moest het natuurlijk eerst thuis nog even overleggen. In die periode was mijn vrouw wat betreft haar gezondheid (april 2016) nog kwiek en vond direct dat wij dat moesten gaan doen. We hadden uitgerekend dat we 3 weken nodig hadden om bij Ellen op bezoek te gaan en op de terugweg nog bijzondere plekken te bezoeken. Op 2 april 2016 zijn we vertrokken met een camper vol kleding, knuffels en snoep. Met 3 dagen waren we bij Ellen, dag 4 hebben wij de meegebrachte spullen uitgeladen met dolgelukkige kinderen die de meegebrachte kleding gelijk gingen passen maar dat mocht nog niet van de leiding daar.Samen met Ellen en de kinderen hebben we daar de lunch gebruikt en daarna met Ellen naar haar huis gegaan en haar Roemeense man Marin ontmoet, prachtige kerel die ons na de gezamenlijke maaltijd enkele traditionele sterke drankjes liet proeven. Dag 5 en 6 zijn we met Ellen het gebied ingegaan waar dakloze kinderen en gezinnen zich ophouden in zelfgemaakte hutjes. Wat we daar zagen was ongelooflijk, je ziet het vaak op TV en dan heb je al medelijden maar als je dit ter plaatse ziet keert je maag om, hoe kunnen anno 2016 mensen zo leven. De vaderloze gezinnen hebben nog een dak boven hun hoofd maar veel alleenstaande jongeren liggen ondergronds bij de buizen van de stadsverwarming waar ze in de winter wat warmte van krijgen. De kleine kinderen waren dolgelukkig met het meegebrachte snoep en kleine kadootjes uit Apeldoorn. Ellen kende al deze mensen en zorgde naast scholing dat de kinderen in het opvanghuis 3 maaltijden per dag kregen. 

Na deze ervaringen die Wim en mij enorm hebben geraakt zijn we dag 8 weer vertrokken uit Constanta. Via allerlei landen, Bulgarije, Servië, Bosnië en Kroatië, Italië en Oostenrijk met als laatste stop langs vrienden in Cochem Duitsland geweest. In al deze landen hebben we op campings gestaan. We hadden onze fietsen meegenomen en daar veelvuldig gebruik van gemaakt. Ook hadden we veel contact met de plaatselijke bevolking, leuke ervaringen……

3 weken met Wim opgetrokken en we hebben geen onvertogen woord tegen elkaar gehad. We hebben elkaar leren kennen op een positieve manier, veel gepraat over wat we hadden meegemaakt. 

Na ons bezoek is Ellen enige tijd later ziek geworden en in juli 2018 aan de gevolgen van longkanker overleden. Het opvanghuis is overgegaan naar een kerkelijke instantie. Via via hoorden wij dat de omstandigheden in het door ons bezochte gebied zijn verbeterd. Ellen rust zacht.

Ook zijn Wim en ik betrokken geweest bij de oprichting van stichting Buurtmensen. Samen zijn we daar vrijwilliger geweest en hebben geholpen met de maandelijkse bustochten voor eenzame ouderen, naast deze bustochten worden er door de stichting ook andere activiteiten voor ouderen georganiseerd..

Na de activiteiten moet er ook altijd even nagepraat worden onder het genot van een drankje.

Ook waren we actief met de maandelijkse opruim actie in het Zuiderpark. Het is een goed doel en je kunt ook nog eens gezellig met elkaar kletsen onderweg.

Wim was een sociale en loyale man, die als het even kon een ander altijd zou helpen. Ook zijn humor zal ik zeker missen. Ons motto was altijd "Alleen kun je veel, samen kun je alles"

Samen met zijn jongens genieten van Max Verstappen, thuis gezellig samen voor de TV en zo nu en dan op locatie. Dan werd er een camper gehuurd voor een lang weekend Verstappen.

Sportief was Wim ook. Tennis en Golf waren zijn hobby dat helaas door de corona een tijd niet mogelijk was....