Michèl Lugtigheid

In september 1953 ben ik in Apeldoorn komen wonen in de Valeriuslaan in Zuid.
Op bovenstaande foto kunt u zien dat wij om de deur ook een rozenhek hadden. Aan de gehele onevenkant stond om alle voordeuren zo'n rek en ook liep er per blok een pad langs de ramen en voordeur. Dit in tegenstelling tot de overkant, de Diepenbrocklaan en de Johan Wagenaarlaan. Hier liep het plansoen tot tegen de huizen aan.
Op nr. 29 woonden de fam. van Gooswilligen, op 31 wij en op 33 de fam. Oosterbeek. Aan de overkant op 34 fam. de Vries.
De Buurman van no. 29 werkte toen bij rijwielfabriek Sparta en heeft een keer meegedaan met, schrik niet, een rookwedstrijd.
Pijproken uit een echte Goudse stenen pijp. De deelnemers kregen ieder 3 gram tabak en 3 lucifers en dan ging het er natuurlijk om wie het langste zijn pijp kon aanhouden.
En jawel de buurman won de wedstrijd.

Mijn vader had een meubelmakerij in de Schoolstraat gelegen in de inrit van Taxibedrijf Bresser en Radiateur service Hartgers. Wij kenden thuis 2 perioden, 1 met auto en 1 zonder auto. We zaten eens weer een keer in periode 2 toen mijn vader op de brommer naar huis kwam om tussen de middag te eten toen een paar van die opgeschoten jongens een rotje gooiden naar het paard van Poppedijntje de schilleboer. Het paardje sloeg op hol, met kar en al, en rende de straat door richting Mendelsohnlaan. Pa gaf nog flink gas bij en kon het paardje net voor het kruispunt bij het halster pakken en stoppen.
Ik zie nog Poppedijntje op z'n klompen er achter aan rennen en alsmaar roepend mien peertje...mien peertje..
De jongens die het gedaan hadden stonden even later, toen paard, wagen en Poppedijntje weer terug kwamen, al met rode koppen en een heet achterwerk, persoonlijk gekregen door de ouders, al te wachten met de mandjes schillen van de adressen die Poppedijntje nog moest lopen. Dat moesten ze nog enige weken doen.

Buurman Oosterbeek was slager en wij hadden kippen, 6 stuks en een haan. Deze haan vertikte het om de kippen het hok in te laten. Ze moesten hun ei maar ergens anders zien kwijt te raken. Dus de haan moest worden geslacht. Het was een grote haan die op je afsprong als je de ren binnen kwam, met z'n klauwen naar voren.
Behalve als pa binnenkwam. Hij scheen op de een of andere manier voor hem bang te zijn. Maar goed de buurman is slager en ging de ren in om de haan te pakken
Hij had 5 seconden nodig om binnen te komen en 1 om weer naar buiten te gaan. Net op tijd, anders had z'n gezicht open gelegen. Dus pap naar binnen met de bijl en er werd een hartig woordje met de haan gesproken. Daarna was hij losbollig en konden de kippen weer op stok en als dank kregen we grote eieren met dubbele dooier.

Buurman de Vries was bus-chauffeur bij de V.A.D. Maar niet zomaar een chauffeur nee, hij reed op het buitenland. Als chauffeur gezelschapsreizen zoals dit toen genoemd werd. Meestal waren dit verenigingen of sportclubs. Er werd vaak een jaar voor gespaard en dan werd de bus afgehuurd en men vertrok naar het doel.
Buurman de Vries was gehuwd met een Oostenrijkse en heeft enige jaren in dit mooie land rondgereden en wist dus alle mooie wegen.
Nu gebeurde het weleens dat de bus de straat in kwam rijden, met het gezelschap aan boord, om buurvrouw de Vries op te halen. Er was dan weer een plaatsje open.
De penningmeester vond dit jammer, als deze overbleef. En zo kon het gebeuren dat ze met schort en al in de bus werd gehesen en mee mocht naar Brekenz en haar moeder weer eens zag. De directie van de VAD vond dit goed.

In die tijd hadden wij als enige in de straat telefoon (7471). Het was al gauw de gewoonte geworden wanneer de dokter gebeld moest worden, al was het midden in de nacht, dat ze bij ons terecht konden. Anders moesten ze helemaal naar het Schubertplein lopen Zo kwam er in 1956 na de Hongaarse opstand een deel van een familie naast fam. de Vries wonen. De moeder sprak enkele woorden Duits, ze konden elkaar iets verstaan. Na een week of 6 kwam de moeder midden in de nacht aanbellen. We begrepen dat de dokter moest komen. Toen mij moeder vroeg wat de zieke mankeerde moest ze even nadenken. Let wel, probeer dat maar eens in een vreemd land, zonder dat je de taal nauwelijks verstaat en spreekt. Toen kwam het er uit poep heeeeel vlug. Die zelfde nacht lag de zieke al het ziekenhuis en kreeg vocht toegediend. Ik neem nu nog m'n pet af voor haar om zich zo uit te drukken dat iedereen het begreep.

In die tijd hadden we te maken met Dolle Evert eeen pracht figuur. Hij stond meestal voor het station te wachten met z'n handkar. Zag hij mensen aankomen met een zware kofffer, dan rende hij er naar toe en trok hij de koffer gewoon uit je hand en mikte deze op de kar en liep half Apeldoorn door om de koffer te bezorgen. Op een dag, het regende, stond Dolle Evert te wachten bij de halte van lijn C, Avondzon/Eendenweg. Terwijl de chauffeur afrekende met de mensen die instapten was Evert achter de bus bezig. Evert stapte in, betaalde z'n 15 cent en ging zitten. De bus trok op met luid kabaal, Evert had met een stuk draad de kar aan de bumper vast gebonden.
Evert moest uitstappen de kar losmaken en gaan lopen. Hij had flink de pest in want hij kreeg z'n geld niet terug.
Michèl Lugtigheid