Gil Barkey

Sinds ik in 1961 uit Apeldoorn vertrok, is er geen dag geweest dat mijn gedachten niet zijn afgedwaald naar de plaats Apeldoorn waar ik zo van hield. In de beginjaren na aankomst hier in de Verenigde Staten heb ik er vaak over nagedacht om terug te keren naar de plaats die ik ooit naar huis belde. Oké, hier zijn enkele van mijn goede herinneringen. Begin 1950 kwam ons gezin hier aan na een lange reis vanuit Indonesië, een land dat we ooit naar huis noemden. Het duurde niet lang voordat we ons aan de Nederlandse manier van leven hadden aangepast. Ik heb mijn hele basisopleiding hier in Apeldoorn afgerond. In de beginjaren herinnerde ik me hier dat ik de meeste uren met daglicht buiten doorbracht, ofwel in het Sprengenbos, de heide, de beekjes, het kanaal waar ik gebruik om te vissen of magere duik. en niet te vergeten Malkenschoten etc. Het waren totaal gelukkige en stressvrije jaren. In deze periode heb ik veel vrienden weten te maken in mijn buurt, de componistenbuurt en de omliggende gebieden. Tijdens mijn tienerjaren begon ik een liefde voor muziek te ontwikkelen. Op mijn 12e vraag ik mijn vader om een ​​gebruikte gitaar te kopen bij een oom van mijn vriend. Het duurde lang voordat ik er een populair liedje op speelde. Nadien om te zeggen dat ik verliefd werd op dat instrument. Het duurde niet lang of ik ontmoette vrienden die dezelfde interesse hadden als ik. Op houseparty's begeleidde ik menig zanger op mijn gitaar. Niet lang daarna sloot ik me aan bij een paar vrienden die al een band hadden, maar die een bassist nodig hadden, ik heb tegelijkertijd basgitaar leren spelen terwijl ik mijn gitaar oefende. De leden van deze groep waren Ben Steneker, Joop Dullaard en Boy Kneefel. Ze hadden ook een zangeres genaamd Lydia Tuinenburg. Ik ken Lydia toevallig van de ulo dat we in dezelfde klas zaten. Ik heb haar verschillende keren vergezeld op huisfeesten. Later voegde Charles Tuinenburg zich bij de groep als drummer. Het was Charles die het voor ons mogelijk maakte om auditie te doen voor een opname-co genaamd Bovema. Hierna werd alles geschiedenis. We bereiken de tophit over heel Nederland dit was in 1959. De hit was Send me the pillow that you dream on. Hiermee maak ik mijn verhaal voor vanavond graag af. Ik ga op een later tijdstip verder. GBU Tot dan.

Vervolg verhaal Gil Barkey

Hallo daar vrienden. hier is nog een vervolgverhaal van mijn leven in Apeldoorn in de 1950 tot 1961. In deze periode heb ik gemerkt dat er veel deur-tot-deur verkopers waren zoals de groenteboer de melkboer de schillenboer de kolenboer en de visboer en niet om vergeet de bakker. Elke dinsdag na school kreeg ik een lift naar huis met onze groenteboer die een paardenwagen vol met groenten en fruit liet tekenen. Hij liet me de leiding vasthouden maar het paard weet al waar hij moet draaien en waar hij moet stoppen. Kent iemand Opa Wey de visboer nog? Een keer ging er een gerucht de ronde dat hij was overleden. Mijn moeder was hem nog wat geld schuldig. Toen kon je altijd dingen kopen op ′′ de bon ". Hoe dan ook na vier maand deed ik de deur open en daar stond Opa Wey ik weet niet of ik zijn naam goed gespeld heb. Hoe dan ook, ik schrok me dood vooral toen ik zijn ijskoude handen schudde. Ik kon niet wachten om het mijn moeder te vertellen en ze kwam meteen met het geld dat ze hem verschuldigd was. De beste tijd in Apeldoorn is in de wintermaand wanneer het sneeuwt. Vroeger speelden we uren in de sneeuw met onze sleeën en maakten we ook sneeuwmannen. Op dit moment moet ik een bekentenis maken over de tijd, dit was ' s nachts toen een paar van mijn vrienden en ik een gigantische sneeuwman bouwden die tegen de voordeur van een van onze buren leunt. We belden aan de deurbel en kijken van achter de omliggende bosjes hoe de deur openging en al die sneeuw eindigde in de hal. Toen ik nog een jongeling was vond ik dat zo grappig. LOL Maar nu vermoord ik iedereen die dit met me doet. GEWOON KINDING LOL.. Nou mijn vrienden dit is gewoon een verhaaltje over mijn gelukkige jaren in Apeldoorn Zuid. Ik hoop dat ik je niet vervelend heb gemaakt. Aan al mijn vrienden liefs en groet aan jullie allemaal. Tot dan.

Charles Tuinenburg, Lydia Tuinenburg

Gil Barkey en Ben Steneker.